Ik heb de laatste tijd een nevel in mijn hoofd. Herinneringen kan ik me niet meer duidelijk voor de geest halen. Soms omhelzen mensen mij enthousiast op straat terwijl ik geen flauw idee heb wie ze zijn. Wanneer een vriend me schaterlachend op de schouder slaat en een of andere anekdote vertelt over iets doms dat ik in het verleden zou hebben gedaan, lach ik een beetje schaapachtig maar is het duister in mijn hoofd. Het frustreert ook het schrijven. Ik ben vrij neurotisch als het op schrijven aankomt. Ik kan dagen schaven om de juiste woorden en zinnen te formuleren en als ik het door mij gewenste woord niet in mijn hoofd kan terugvinden ben ik urenlang chagrijnig.
Ik weet niet wat de oorzaak is van het haperen van mijn hersenen. Alzheimer? De rekening voor jeugdzonden vol drank en andere geestverruimende, doch hersenen doen krimpende genotsmiddelen? Of hoort het gewoon bij het ouder worden?
Het is niet dat al mijn herinneringen en gedachten zijn uitgewist, maar ik merk dat het me veel moeite kost om zaken naar boven te halen. Ik ben minder scherp. Niet meer ad rem. Vroeger kon ik indien nodig mensen snel van repliek dienen. Nu sta ik met een glazige blik en popt het respons pas een uur later in mijn hoofd op.
Rashida weet er soms ook handig gebruik van te maken door me wijs te maken dat ze me wel degelijk iets belangrijks heeft gezegd maar dat ik het “weer eens” ben vergeten. Of dat ik dankzij mijn huwelijk met haar de gelukkigste man op aarde ben en ik voordat ik met haar in het huwelijksbootje stapte zeer ongelukkig, eenzaam en depressief was. Gelukkig dat ik in mijn jonge jaren genoeg herinneringen aan reizen, wilde feesten en spannende vrouwen heb opgebouwd zodat er ondanks de nevel genoeg beelden in mijn hoofd boven komen drijven om de nodige nuance aan te kunnen brengen in die laatste aantijging.
Schrijven is mijn passie. Vanwege mijn hectisch leven kom ik er helaas niet al te vaak aan toe. Maar de hele dag dansen er woorden en zinnen in mijn hoofd en ben ik bezig met verhalen. Ik geniet als ik een leeg blad voor me heb en de zinnen vorm beginnen te krijgen en er uiteindelijk een nieuw, maagdelijk verhaal ter wereld komt. Schilderen met letters en woorden zoals iemand het ooit beschreef.
Voorheen kon ik in mijn hoofd een heel stuk formuleren om de volgende dag alles verbatim op te kunnen schrijven. Tot mijn grote ontsteltenis merk echter ik dat ik nu door mijn geheugenstoring complete verhalen vergeet! Als een oud mannetje maak ik nu overal aantekeningen van woorden, onderwerpen of heerlijk rollende zinnen.
Gisteren kwam ik een van die aantekeningen tegen. Ik had ooit het woordje ataraxia opgeschreven. Ik kan me totaal niet meer heugen waar ik het had gehoord of gelezen, maar ja, het is een woordje dat mijn aandacht zeker zou trekken. Ik baal van deze situatie, want de energie die het me kost om steeds weer in mijn hoofd te moeten graaien om zaken naar boven te halen kan ik beter gebruiken. Maar het is niet anders. Ik probeer er een positieve wending aan te geven dat ik nu klaarblijkelijk in de herfst van mijn leven ben terechtgekomen en ik die ervaring kan gebruiken om een extra dimensie toe te voegen aan mijn pennenvruchten.
Oh ja, voordat ik het vergeet. Ataraxia betekent een staat van serene rust. Als man waarvan de jaren als herfstblaadjes om de oren dwarrelen spreekt me dat zeker aan. Al dan niet met goed werkende hersentjes.