Voor eenieder wiens wereldbeeld verder reikt dan Nickerie, zijn het interessante tijden om in te leven. Dictators die decennialang de nodige Amerikaanse bommen en een scala aan westerse sancties wisten te overleven zitten nu in de beklaagdenbankjes of verschuilen zich in één of ander gehucht. Als leem in ijzer is het de verschillende burgerbewegingen gelukt de machtpositie van hun onderdrukkers uit te hollen en zich van hun ijzeren juk te bevrijden. De Westerse mogendheden zullen aangenaam verrast hebben toegekeken hoe despoten, die tot hun grote frustratie jarenlang op de grootste oliebronnen ter wereld zaten, binnen een mum van tijd door hun eigen bevolking aan de kant zijn gezet. Hun vreugde was echter van korte duur.
Terwijl ze onderling gniffelend bezig waren de olievelden te verdelen, ontstond er in hun eigen achtertuin een zorgwekkende ontwikkeling. De Occupy Wall Street beweging die aanvankelijk begon met enkele honderden aanhangers is inmiddels uitgegroeid tot een organisatie met duizenden betogers met navolging in diverse andere grote steden in de wereld. In Amerika claimen de demonstranten 99 procent van de burgers te vertegenwoordigen welke gebukt gaan onder een enorme schuldenlast en werkloosheid en die staan tegenover de schatrijke 1 procent welke de touwtjes in handen hebben en die dankzij allerlei belastingvoordelen en speciale voorzieningen nog rijker wordt. Dagelijks sluiten meer en meer mensen zich bij de demonstranten aan ondanks de dreigende wapenstok en tientallen arrestaties waarmee de politie de zaak onder controle probeert te houden. Mensen die het moe zijn te moeten toezien hoe een kleine groep zich verrijkt terwijl zij nauwelijks hun gezin kunnen onderhouden. Mensen die vanwege bezuinigingen hun baan zijn kwijtgeraakt, terwijl zakenlui welke medeverantwoordelijk zijn voor de recessie en duizenden banen naar lagelonenlanden hebben verplaatst miljoenen dollars aan bonussen opstrijken. Studenten die jarenlang hebben gezwoegd en na hun studie opgezadeld zitten met een enorme studieschuld en vanwege gebrek aan werk hamburgers moeten flippen in de MacDonald’s.
Ik moest aan deze gebeurtenissen denken toen ik in een lokaal nieuwsbericht las dat gezonde voeding en groente voor de lagere inkomensgroepen in ons land vaak te duur is. Gelet de huidige economische ontwikkelingen en de wereldwijde recessie die ook Suriname niet ongemoeid zal laten, is het te verwachten dat deze groep zal groeien. Spannend. Als ik één ding over de Surinamer heb geleerd, is het dat men niet aan zijn eten moet komen. Ontneem hem zijn vrijheden. Belazer hem met fantastische verhaaltjes. Belemmer zijn ontwikkeling. Hij zal het gelaten over zich heen laten komen. Maar ontneem hem zijn portie eten en je hebt een probleem. De boven-ons-gestelden zijn zich hier terdege van bewust. Met de Occupy Wall Street beweging in gedachten, zien zij het teken aan de Surinaamse wand. Zoals we onlangs in advertenties hebben kunnen lezen zullen de inlichtingenapparaten met 200-300 extra krachten worden uitgebreid. Deze spionnen zullen vermoedelijk niet worden ingezet om de grenzen te bewaken, maar worden aangetrokken om tijdig alarm te kunnen slaan als het volk na het betalen van een dagloon voor een bordje rijst, met knorrende magen richting het Onafhankelijkheidplein trekt. Het geeft je te denken. Is het niet ironisch dat een buitenlands bedrijf dankzij goud uit onze bodem recordwinsten boekt, terwijl een gedeelte van de bevolking niet eens geld heeft om een bosje groente uit diezelfde bodem te kunnen kopen?
Food for thought.