Een van de weinige zaken waar ik in het leven enorm van kan genieten is reizen. Hoe verder, hoe beter. Vanaf het moment dat ik mijn koffer van de band heb zien rollen en ik langs de douane ben, gaat het knopje om in mijn hoofd. Dankzij internet en social media kan ik mijn reis goed plannen. Ik vermijd zwaar toeristische plekken als de pest, hoewel je hier niet altijd aan kan ontkomen als je bekende en andere bezienswaardige plekken wilt bezoeken. Ik geniet ervan om buiten de gebaande paden te wandelen. Te eten waar de locals eten.
Mark Twain zei ooit: men moet reizen om te leren. Ik ben het volledig met hem eens. Reizen verruimt letterlijk je horizon. Je leert andere culturen en gewoonten kennen. Daarnaast maakt reizen je nederig doordat je ziet dat er meer, veel meer in deze wereld is en dat deze niet alleen maar om jou en je persoonlijke besognes draait. Reizen helpt je om zaken in het juiste perspectief te plaatsen. Ik erger me altijd aan mensen in Suriname die roepen dat Suriname het mooiste land ter wereld is. Spoiler alert: dat is het niet. Paramaribo is een saaie en vieze stad met, als je de tientallen zwervers, bouwvallige gebouwen en de vele als honden wildplassende mannen bent gepasseerd, maar een paar luttele bezienswaardigheden. Het binnenland is mooi, maar daar wordt met man en macht aan gewerkt om het te veranderen in een vieze, drapperige smeerboel. Daarnaast ben ik niet bereid om honderden Euro’s uit te geven om met mijn gezin ergens aan een sula dagenlang bruine bonen te eten, kaaimannen te bekijken en de standaard boswandeling te maken. Voor ietsje meer zitten we aan een mooi strand ergens in het Caribisch gebied.
Een ander voordeel van reizen is dat je interessante mensen ontmoet. Gisteren liep ik door de Via dei Coronari in Rome. Een heerlijk straatje vol antiekwinkeltjes. In een van de zaakjes waar ik binnenstapte kwam ik aan de praat met een oud vrouwtje dat zat te genieten van een ijsje. Ze is 76 en haar man is een jaar geleden overleden. Ze is in Duitsland geboren, had met haar man een paar jaar in Amerika gewoond en ze hadden ruim 30 jaar samen hun eigen antiekwinkel bestierd. Nu doet ze het alleen, maar ze gaf aan dat ze waarschijnlijk ook niet lang meer te leven had en de zaak wil verkopen. Een heerlijk vrouwtje met een goed gevoel voor humor. Na een lang gesprek wandelde ik zielsgelukkig de zaak uit, niet alleen dankzij de flinke korting die ik van haar had gekregen op mijn aankoop, maar ook doordat mijn ziel was verrijkt dankzij deze ontmoeting.
Diezelfde middag liep ik door de Via Urbana. Een hippe straat in een van Rome’s oudste buurten onder de schaduw van het Colosseum. De Via Urbana is vol boutiques, eethuisjes, juwelierszaken en veel lokale hipsters. Daar ontmoette ik Thomas, aan het werk in zijn atelier omringt door prachtige juwelen. Generatieslang zit zijn familie al in het juweliersvak. Als kleine jongen werkte hij in het atelier van zijn ouder en leerde hij daar het vak. Na zijn studie economie koos hij er toch voor om in de voetstappen van zijn familie te treden en heeft hij inmiddels twee eigen ateliers. Alles wat hij maakt is niet alleen uniek in design, maar er bestaat ook geen tweede van. Met aan elke vinger een zelfgemaakte ring is hij een wandelende uitstalkast van zijn eigen werk. Met een flink bedrag aan Euro’s armer, maar een mooie ervaring rijker verliet ik zijn zaak.
Deze blog zou te lang worden om schrijven over de talloze andere globetrotters en interessante mensen die ik heb ontmoet. Als ik thuis ben, zal ik mijn gezin vermoeien met alle verhalen. Want dat is ook het voordeel van reizen. Het maakt je eerst sprakeloos door alle opgedane indrukken, maar daarna maakt het je een interessante verhalenverteller.
https://levigatojewels.wixsite.com/levigato