Jaren geleden verbleef ik voor een cursus enige tijd in de stad Atlanta in de Verenigde Staten van Amerika. In de vrije ogenblikken kreeg ik rondleidingen door de stad en in de avonduren kwam ik in contact met zakenlui en studenten die in Atlanta waren geboren en getogen. Allen behoorden tot de trotse lokale zwarte bevolking. Met ontzag en bewondering keek ik naar de imposante, voormalige plantagewoningen die door succesvolle zwarte gezinnen werden bewoond. Ik werd begeesterd door zwarte ondernemers die vol vuur spraken over hun ondernemingen en succesverhalen. Ik kon niet nalaten te informeren wat voor een plaats zij het slavernijverleden hebben gegeven. Tenslotte bevonden we ons in het zuiden van de Verenigde Staten waarvan verhalen over segregatie, discriminatie en lynchpartijen van zwarten mij als kind slapeloze nachten bezorgden.
De reacties waren vrijwel unaniem. Het verleden moet juist een motivatie zijn om datgene te bereiken waar de ouderen in de burgerrechtenbeweging voor hebben gevochten en in veel gevallen hun bloed en leven voor hebben gegeven. Hoe trots zouden de voormalige slaven niet zijn geweest als ze konden zien dat hun nakomelingen als meester en eigenaar de huizen bewoonden, waar zij eeuwen geleden als slaaf in de brandende zon katoen moesten plukken. Hoe trots zouden ze zijn als hun nageslacht aan de beste universiteiten studeerde. Je verleden moet een bron van inspiratie zijn en geen blok aan je been. Ik bespeurde geen wrok of verbittering. De meesten hadden hun leven en toekomst in eigen hand.
De in Atlanta opgedane ervaringen zijn voor mij altijd een bron van inspiratie geweest en ik ben dan ook geen voorstander van de oproep tot herstelbetalingen aan de zogenaamde nakomelingen van de slaven. Ik hoopte even dat Armand Zunder een discussie op gang wilde brengen en dat zijn werk een academisch vraagstuk was, maar ik geloof dat het hem bittere ernst is. Er zijn genoeg praktische problemen met zijn idee. Schenk je het bedrag aan de Surinaamse regering? Wat hebben de enkele miljarden die al in Suriname zijn gepompt ons opgeleverd? Corruptie. Economische malaise. Economische afhankelijkheid. Kortom, een mentale gouden slavenband. Wat doe je trouwens met de Afrikanen die eeuwen geleden hun broeders gevangen namen en voor kraaltjes en spiegeltjes uitleverden aan de slavenhandelaren die aan de kusten van Afrika op hun waar wachten? Laten we hun meebetalen? Het vragen van geld is volgens mij een geseling op de rug van onze voorouders.
Ik erger me aan jongeren die met vlechtjes in hun haar, piercings in bijna alle delen van hun lichaam, tatoeages bijna tot hun voorhoofd en met slechts een lager schooldiploma afgeven op de “witte man” en die de slavernij de schuld geven van hun miserabele situatie. Jongeren die hun mond vol hebben over hun zwart zijn, maar niet eens in staat zijn Afrika op de kaart aan te wijzen en wiens enige idolen figuren als Pappa Touwtje en Tupac zijn. Ik erger me aan mensen die niet eens de moeite nemen zich echt te verdiepen in hun cultuur, mensen die zich niet ontwikkelen maar wel met het nodige drama een bosje bloemen leggen voor een bordje van Mentor, Present en Cojo.
Willen we onze voorouders echt trots maken dan moeten we stoppen met zoeken van excuses en stoppen met onszelf te vernederen door om geld te bedelen voor leed dat onze voorouders eeuwen geleden is aangedaan. Iedereen is momenteel in de gelegenheid naar school te gaan, een opleiding of een cursus te volgen. Het internet biedt iedereen de gelegenheid om zich te verdiepen in zijn cultuur en om geïnspireerd te raken door mensen die daadwerkelijk iets hebben bereikt. Armand Zunder is een medeoprichter van verzekeringsbedrijf Self Reliance: onafhankelijkheid, zelfbeschikking. Het beste cadeau dat we onze voorouders kunnen geven, is tonen dat we nu echt eens onafhankelijk worden en ieder van ons datgene bereikt en doet waar zij slechts van konden dromen.