Ik heb een bijzonder boek gekocht. Het is bedoeld om persoonlijke aantekeningen in te maken voor het geval je plotseling dood neervalt, zodat je nabestaanden direct na je heengaan praktische informatie hebben over hoe hun leven verder te leiden. Denk aan zaken zoals de inloggegevens van je bankrekeningen, de code voor je telefoon of de inloggegevens van Netflix. De afgelopen middag was ik bezig het een en ander in te vullen. Ik kan het eenieder aanbevelen, aangezien het je dwingt na te denken over je nalatenschap en je wensen. Dat ik gecremeerd wilde worden wist ik al. Ook waar mijn as moet worden uitgestrooid. Maar wie moeten worden uitgenodigd, wat voor kleding ze moeten dragen, welke muziek moet er worden afgespeeld, ik moest er even over nadenken. Voor degenen die ernaar uitkijken om aanwezig te zijn op mijn laatste afscheidsfeestje: de dresscode is roze, mijn vaste DJ Jerry Jay speelt vrolijke, opgewekte muziek en mijn kist zal vol zijn met ijsblokjes voor degene die zich tegoed willen doen aan de uitstekende flessen whiskey die rondom mijn kist staan.
In het boek is er ruimte voor de gegevens van personen die op de hoogte moeten worden gebracht van mijn verscheiden. Suriname is een dorp, dus enkele minuten nadat ik dood ben neergevallen zal dat als een lopend vuurtje door de gemeenschap gaan. Ik zocht in mijn telefoon naar de gegevens van vrienden en kennissen die in het buitenland wonen en van wie ik graag heb dat ook zij op de hoogte worden gesteld van mijn dood. Er zitten een paar exen tussen, dus ik hoop dat Rashida zichzelf over haar hart zal strijken en hen telefonisch op de hoogte stelt. Enkelen zullen verdrietig zijn, en anderen zullen een fles champagne open rukken en een vreugdedansje maken, maar ik vind het toch gepast ze te laten verwittigen. Terwijl ik door mijn telefoon scrolde, stuitte ik op de gegevens van verschillende vrienden en relaties die mij al zijn voorgegaan in Het Grote Niets. Ik heb vijftien nummers gewist. Het stemde me somber, maar het maakte me des te meer bewust van het belang mijn wensen en andere belangrijke en nuttige informatie op te tekenen.
Ik ben totaal niet bijgelovig, dus ik denk echt niet dat het invullen van deze gegevens en het nadenken over mijn dood een uitnodiging is voor de man met de zeis. Maar ik ben inmiddels 52 (of is het 53?), heb in mijn jonge jaren heel wat wilde tijden gehad met drank en geestverruimende middelen, ik ben diabeet en lig meerdere avonden per week midden in de nacht wakker van de stress en de zorgen naar het plafond te staren. Daarnaast vallen met de regelmaat van de klok leeftijdsgenoten dood neer. Vorige week nog is een vriend en leeftijdsgenoot die ik al vanaf de middelbare school kende plotseling overleden. Vaarwel Xander.
Het invullen van dit boek verschaft mij toch enigszins wat rust. Ervan uitgaande dat Rashida en de kids verdrietig zullen zijn wanneer ze mijn as uitstrooien, zal met dit boek onder de arm het leven voor hen toch wat makkelijker verlopen aangezien de stress van het door laten draaien van de huishouding en financiële zaken hopelijk tot een minimum zal worden beperkt.
Of ik nog tien jaren meega, of deze week dood neerval, ik weet het niet. Hoe dan ook, ik heb een mooi leven gehad en ik hoop dat de mensen op mijn crematie niet mijn dood gedenken, maar met een goed glas whiskey in de hand en een lach en een traan mijn leven zullen vieren.