Ik zit. Eindelijk. Ik hou van reizen, maar de eerste schreden van een reis zijn altijd zeer enerverend. Ik moet zeggen dat alles hier op het vliegveld in Suriname zeer vlot verliep. Tot het moment van de controle van de handbagage. Een koffer was verdwenen en er werd nieuw personeel getraind met als gevolg dat wij reizigers op onze sokken in een lange rij stonden te zuchten en binnensmonds te vloeken. Nadat mijn kruis door een grote bebaarde guard iets langer dan mij lief is was betast, mijn contant geld was geteld en mijn bakje diabetes pillen na enige argwaan was goedgekeurd mocht ik door. Cui honorem honorem. De veiligheidsmedewerkers waren allemaal bijzonder vriendelijk en geduldig. Complimenten.
Zoals gezegd zit ik nu dus en begint de zo begeerde en gezochte rust in mijn hoofd neer te dalen. Ik ga op vakantie. Normaal zeg ik dat met een licht gevoel van schaamte en geef ik er een zakelijke draai aan, maar deze keer niet. Het ondernemerschap, ouderschap en andere sociale- en zakelijke verplichtingen beginnen hun tol te eisen. Wanneer ik in de spiegel kijk zie ik een oude man. Grijs, wallen, soms een grauwe kleur op mijn gezicht en het karakteristieke vuur in mijn ogen lijkt te zijn uitgeblust. Ik bemerk de laatste tijd een enorm lethargisch gevoel en betrap mezelf erop dat ik me hier zorgwekkend comfortabel bij voel. Een enkele keer doe ik moeite als ik realiseer dat het gespreksonderwerp of de situatie mij daartoe noopt. Ik zit dan met een ernstig gezicht mee te knikken of neem zelfs deel aan de discussie, maar in mijn hoofd zal het me een worst wezen en ben ik in gedachten ergens anders op de wereld zoals bijvoorbeeld in Thailand. Inderdaad, zorgwekkend en ja het klinkt als de eerste stapjes richting een burn-out of een verlate midlife crisis. In mijn hoofd heb ik een alsmaar langer wordend lijstje van mensen waar ik mij mateloos aan irriteer en gaat er geen dag voorbij dat ik niet iemand op dit lijstje een gebroken neus wil slaan. Voordat dit inderdaad gebeurt of dat ik ‘s morgens met een lange baard, bloeddoorlopen ogen en in mijn onderbroek een van mijn bedrijven binnenstap, stuur ik mezelf maar verplicht op vakantie.
Om de een of andere voor mij onduidelijke reden mag ik van Rashida niet naar Thailand, dus wordt het Berlijn. Absoluut geen straf of teleurstelling. Ik hou van Berlijn. Het is de stad waar mijn vader en moeder elkaar hebben ontmoet en waar ik als vrucht van hun passie en liefde bijna ter wereld ben gekomen. De stad van cultuur, musea, heerlijk eten en nazi’s. Ik verblijf in een prachtig hotel op Unter den Linden, midden in het historisch en cultureel centrum. Uren lopen, fotograferen, schrijven en gewoon zitten en niets doen en mezelf weer opladen met geschiedenis en cultuur. Ik heb er zin in en voel de energie en levensvreugde al weer in mijn lichaam opborrelen.
Ik las ooit een artikel waarin stond dat veel zakenlui wanneer ze op vakantie zijn en niets om handen hebben, in elkaar storten of een hartaanval krijgen. Ik kan me er iets bij voorstellen. De overstap van dagen vol stress en spuitende adrenaline, naar plotselinge rust en duimen draaien kan voor lichaam en geest te groot zijn. Ik hoop niet dat ik zal worden toegevoegd tot de statistieken van het voormeld artikel, maar ik voel een overweldigende rust en kalmte als een warme deken over mij neerstrijken terwijl ik nog niet eens ben opgestegen.
Ik zit in de lounge. Ik drink. Ik relax en zie daar, zowaar weer een column. Dat er deze vakantie nog vele mogen volgen.