Een boom vol papegaaitjes

Bob Marley had er drie voor zijn deur. Ik heb iedere ochtend een boom vol. Tientallen kwetterende vogels. Groene papegaaitjes om precies te zijn. Rond zonsopgang komen ze aanvliegen en is het een waar feest in de boom. Ik zit dan op de grond op mijn erf, mijn 3 hondjes kwispelend tegen mij aan. Samen genietend van het schouwspel in de boom. De morgenstond heeft goud in de mond. Net als met veel andere oude wijsheden kom ik daar naarmate ik ouder word meer en meer achter. Er zijn tijden geweest dat ik hetzelfde tafereeltje waar ik nu van geniet vervloekte. Wanneer ik na een avondje doorzakken mijn bed in kroop en dezelfde papegaaitjes naar hartelust tekeer gingen zonder rekening te houden met de vele glazen alchohol die nog vrolijk door mijn lichaam gierden.

Vorige week toen ik in Rome op de Via Nazionale richting het historische stadsgedeelte liep, was er een oploopje. Mensen buitelden als gekken over elkaar heen om foto’s van klaarblijkelijk iets heel bijzonders te nemen. Met mijn camera in de aanslag versnelde ik mijn pas in de hoop een Eenhoorn of een roze olifant aan te treffen. De blikken van de mensen volgend zag ik het onderwerp van alle tumult: 2 groene parkietjes in een palmboom. Dat benadrukte weer eens hoe dankbaar ik mag zijn voor de zegeningen in mijn leven. Iedere dag een boom vol papegaaitjes, helemaal en alleen voor mij.

En ik ben blij dat ik er nog oog voor heb, ondanks alle stress en frustraties waarmee leven in Suriname de laatste jaren helaas gepaard gaat. Ik was na mijn reis nauwelijks een dag in Suriname toen we dankzij de EBS, thuis een hele dag praktisch zonder stroom zaten. Toen stroom aan het eind van de dag terugkwam, bleek onze hydrofoor te zijn gesneuveld. Resultaat: een paar uur, ouderwets met teiltjes en emmertjes door het huis rennen om te baden en de WC door te spoelen.

Een dag later, nadat onze bode een USD bedrag op onze rekening had gestort, krijg ik van mijn kantoor te horen dat we van de bank twee weken lang geen valuta meer op onze rekeningen mogen storten. Volgens een nieuwe regel van de banken mogen ondernemingen maar USD 1000 per week storten! Ik heb twee bedrijven met 75 medewerkers. Grote internationale partners en klanten waaronder deze zelfde commerciële banken die ons met deze absurde regel aan banden leggen. Nadat ik in Italië had geproefd wat het ook al weer betekende om in de grotemensenwereld te werken, met vrij betalingsverkeer, een harde valuta, een overheid die alles in het werkstelt om ondernemers te helpen en te laten groeien, is deze beslissing weer de zoveelste middelvinger naar ondernemend Suriname. Wanneer ondernemers genoeg hebben van alle tegenwerking die ze ondervinden bij het ondernemen en het liefs massaal de deuren willen sluiten en vertrekken, dan heb je echt een rottend probleem in je land.

“Don’t worry about a thing
’Cause every little thing is gonna be alright.”

Dat zongen de vogeltjes van Bob. Mijn papegaaitjes zijn Surinaams. Dat wil zeggen, het is iedere dag een drukke bedoening waarbij iedereen vrolijk in een grote kakofonie door elkaar heen kwettert. Als je goed luistert, hoor je de Surinaamse versie.

“No spang, alles komt goed!”

Een boom vol papegaaitjes. Allemaal voor mij. En ik zie ze gelukkig nog. Iedere dag weer.

https://sun.sr/Details/18199_ZxZq3Xeme5si1PY0KYbFbFbxhqUxaSJLiNM5abxGIhNURLxZtwcKKeqMGuAwHYaFaFaA8HKYA5mclk8ArviCbXlkevuqIAcFcFccFcFc_IMG18199.jpg?fs=e&s=cl&fbclid=IwAR3Qq4CzI2_1xHTeAu07rtlHVOyyJFMq0841ci3KvCPksTV__JK66FFScGU

Reisverhalen

Een van de weinige zaken waar ik in het leven enorm van kan genieten is reizen. Hoe verder, hoe beter. Vanaf het moment dat ik mijn koffer van de band heb zien rollen en ik langs de douane ben, gaat het knopje om in mijn hoofd. Dankzij internet en social media kan ik mijn reis goed plannen. Ik vermijd zwaar toeristische plekken als de pest, hoewel je hier niet altijd aan kan ontkomen als je bekende en andere bezienswaardige plekken wilt bezoeken. Ik geniet ervan om buiten de gebaande paden te wandelen. Te eten waar de locals eten.

Mark Twain zei ooit: men moet reizen om te leren. Ik ben het volledig met hem eens. Reizen verruimt letterlijk je horizon. Je leert andere culturen en gewoonten kennen. Daarnaast maakt reizen je nederig doordat je ziet dat er meer, veel meer in deze wereld is en dat deze niet alleen maar om jou en je persoonlijke besognes draait. Reizen helpt je om zaken in het juiste perspectief te plaatsen. Ik erger me altijd aan mensen in Suriname die roepen dat Suriname het mooiste land ter wereld is. Spoiler alert: dat is het niet. Paramaribo is een saaie en vieze stad met, als je de tientallen zwervers, bouwvallige gebouwen en de vele als honden wildplassende mannen bent gepasseerd, maar een paar luttele bezienswaardigheden. Het binnenland is mooi, maar daar wordt met man en macht aan gewerkt om het te veranderen in een vieze, drapperige smeerboel. Daarnaast ben ik niet bereid om honderden Euro’s uit te geven om met mijn gezin ergens aan een sula dagenlang bruine bonen te eten, kaaimannen te bekijken en de standaard boswandeling te maken. Voor ietsje meer zitten we aan een mooi strand ergens in het Caribisch gebied.

Een ander voordeel van reizen is dat je interessante mensen ontmoet. Gisteren liep ik door de Via dei Coronari in Rome. Een heerlijk straatje vol antiekwinkeltjes. In een van de zaakjes waar ik binnenstapte kwam ik aan de praat met een oud vrouwtje dat zat te genieten van een ijsje. Ze is 76 en haar man is een jaar geleden overleden. Ze is in Duitsland geboren, had met haar man een paar jaar in Amerika gewoond en ze hadden ruim 30 jaar samen hun eigen antiekwinkel bestierd. Nu doet ze het alleen, maar ze gaf aan dat ze waarschijnlijk ook niet lang meer te leven had en de zaak wil verkopen. Een heerlijk vrouwtje met een goed gevoel voor humor. Na een lang gesprek wandelde ik zielsgelukkig de zaak uit, niet alleen dankzij de flinke korting die ik van haar had gekregen op mijn aankoop, maar ook doordat mijn ziel was verrijkt dankzij deze ontmoeting.

Diezelfde middag liep ik door de Via Urbana. Een hippe straat in een van Rome’s oudste buurten onder de schaduw van het Colosseum. De Via Urbana is vol boutiques, eethuisjes, juwelierszaken en veel lokale hipsters. Daar ontmoette ik Thomas, aan het werk in zijn atelier omringt door prachtige juwelen. Generatieslang zit zijn familie al in het juweliersvak. Als kleine jongen werkte hij in het atelier van zijn ouder en leerde hij daar het vak. Na zijn studie economie koos hij er toch voor om in de voetstappen van zijn familie te treden en heeft hij inmiddels twee eigen ateliers. Alles wat hij maakt is niet alleen uniek in design, maar er bestaat ook geen tweede van. Met aan elke vinger een zelfgemaakte ring is hij een wandelende uitstalkast van zijn eigen werk. Met een flink bedrag aan Euro’s armer, maar een mooie ervaring rijker verliet ik zijn zaak.

Deze blog zou te lang worden om schrijven over de talloze andere globetrotters en interessante mensen die ik heb ontmoet. Als ik thuis ben, zal ik mijn gezin vermoeien met alle verhalen. Want dat is ook het voordeel van reizen. Het maakt je eerst sprakeloos door alle opgedane indrukken, maar daarna maakt het je een interessante verhalenverteller.

https://levigatojewels.wixsite.com/levigato

Een Italiaanse fee

“Is Italië racistisch?” Deze vraag werd enkele maanden gesteld op een blog over mensen die voor lange tijd woonachtig zijn in Italië. De reacties onder de vraag spraken boekdelen. Tientallen personen gaven aan met name in Rome te zijn geconfronteerd met een of andere vorm van racisme of discriminatie. Geen enkele plek op deze aarde waar zich mensen bevinden is vrij van racisme. Dus een wereldstad als Rome zal daar zeker ook niet van gevrijwaard zijn. Vroeger was ik jaarlijks in Rome. En nu na bijna 3 Covid jaren, ben ik weer voor twee weken in deze prachtige stad. Ben ik hier ooit geconfronteerd met racisme? Ik weet het niet. Zolang er geen mannen met witte puntmutsen en met brandende kruizen allerlei verwensingen naar mijn hoofd slingeren heb ik eerlijk gezegd niet snel door of ik word gediscrimineerd of racistisch word bejegend.

Een goede vriend van me uit Suriname reist momenteel door Europa en toen hij vernam dat ik in Rome verbleef, wipte hij een paar dagen over. Zoals altijd hadden we de grootste lol, terwijl we als twee echte toeristen in onze korte broeken en op sandalen door Rome en Florence banjerden. Iemand op social media maakte de grap dat we op twee zusjes leken en inderdaad genoeg mensen hier zullen gedacht hebben dat we een van de vele homostelletjes waren die hier rondwandelen. Dat levert lachende gezichten op, maar ook verontwaardigde blikken vol afkeuring. Toen we op een terrasje in Florence plaatsnamen, nam de ober ons van top tot teen op en weigerde naar ons toe te komen. Zonder ook maar een moment van ons plezier te verliezen veegden we het stof van onze sandalen en gingen vrolijk naar het volgende terrasje waar we prompt en met een lach werden geholpen.

Vanmiddag na een lange wandeling nam ik plaats op een terras in Rome en ook daar keek de ober dwars door me heen. Zelfs toen ik mijn hand opstak negeerde hij me volkomen. Ik klapte het menu ostentatief dicht, pakte mijn boeltje en vertrok vrolijk naar een ander terras waar ik enthousiast en gastvrij werd ontvangen. Vallen deze gebeurtenissen onder de noemer discriminatie en racisme?

Pas sinds 1861 is er sprake van de unificatie van Italië en is het echt een land. Voor die tijd bestond het uit verschillende koninkrijkjes en staatjes met elk hun eigen cultuur en gewoonten, die elkaar regelmatig naar de strot vlogen. Met name de mensen in en rond Rome stonden erom bekend stug, arrogant en hooghartig te zijn. Of zoals ze door de rest van Italië worden genoemd: figli di puttana. Klootzakken. Ik geef de voormelde obers dus het voordeel van de twijfel en bestempel ze niet gelijk als racisten of chauvinisten, maar gewoon als figli di puttana.

Toch denk ik dat ik te maken heb gehad met racisme. Aan het eind van de dag was ik op een markt. Ik hou van antiek en stopte bij een kraampje waar ik iets interessants zag. Terwijl ik daar stond begon de kraamhouder, een klein oud mannetje van begin 80, iets tegen me te ratelen in het Italiaans. Ik pakte het item op dat ik wilde kopen en hij griste het ruw uit mijn hand en gebaarde dat ik moest doorlopen. Mijn eerste reactie was om hem een vuistslag te verkopen. Maar ondanks mijn liefde voor Italië keek ik er niet naar uit mijn vakantie enkele maanden te verlengen in een Italiaanse cel omdat ik een kleine, bejaarde opa in een coma heb geslagen. Dus…..ik veegde het stof van mijn sandalen en vervolgde mijn tocht. Weliswaar een beetje minder vrolijk.

Gelukkig gaat het ook vaak genoeg anders. Toen mijn vriend en ik de dag ervoor een gelegenheid binnenstapten om te lunchen kwam een ober als een ware fee om ons heen fladderen om ons te begroeten. Op onze vraag naar de grootte van een kop koffie kregen we een antwoord, welke ik hier niet zal herhalen, maar waarna de hilariteit nog meer toenam. Hij knuffelde ons, maakte grappen, gierde en brulde van het lachen met ons en binnen 5 minuten kenden wij zijn hele liefdesleven. “Familia! Familia!” De rest van het bedienend personeel lachte vrolijk mee. Onze Italiaanse fee werd even van zijn à propos gebracht toen ik een voice call had met Rashida en hij er achter kwam dat ik een getrouwde huisvader ben met 3 kinderen. Mijn vriend bleek mijn vriend, maar niet mijn vriend. (Lees de laatste zin maar even opnieuw.) Binnen een seconde had hij zich hersteld en riep hij enthousiast zwaaiend naar Rashida dat wij hem konden adopteren als extra dochter. Probleem opgelost.

Zo zie je maar weer. Terwijl er op deze wereld inderdaad helaas een heleboel figli di puttana en racisten rondlopen, zijn er gelukkig ook genoeg feeën die vrolijkheid en plezier kunnen brengen en die het leven veraangenamen.

https://www.wantedinrome.com/news/is-italy-racist.html

L’arte di non fare niente

De kunst van het nietsdoen. De Italianen hebben het vermogen om niets te kunnen doen tot een kunst verheven. En wat een kunst is het! Hiermee wordt niet bedoeld het doelloos rondhangen op de hoeken van straten omdat iemand lui is of anderszins lamlendig. Integendeel. Het is het nietsdoen na gedane arbeid of na de verrichting van een taak. Zonder schuldgevoel kan men uren op een terrasje zitten of tegen een muurtje hangen. Genietend van een kopje koffie of een glas wijn en van het vrouwelijk schoon dat voorbij komt. Alleen al het aanschouwen van deze kunstenaars van het nietsdoen heeft een rustgevende uitwerking op me.

Thuis is het beoefenen van de kunst van het nietsdoen een nagenoeg onmogelijke taak. Ik heb weliswaar in mijn huis een prachtige bibliotheek voorzien van duizenden boeken, antiek en andere snuisterijen waar ik mijzelf kan terugtrekken. Echter is het vrijwel onmogelijk om mijzelf daar volledig te kunnen ontspannen en mij te laven aan het nietsdoen. Drie puberende kinderen die met de regelmaat van de klok schreeuwend door het huis rennen om elkaar met alles wat voorhanden is de schedelpan in te willen slaan. Rashida die altijd wel creatief is in het bedenken van een taak. Of anderzijds mijn eigen OCD die mij dwingt om een of ander klusje op te pakken.

Hier in Rome kom ik volledig tot rust. Boven op de Palatijnse heuvel. Op een bankje in het Forum Romanum. Of op een van de honderden terrasjes in de kleine straatjes van Trastevere. Zittend en drinkend zonder schuldgevoel of een gevoel van haast. De honderden gedachten en emoties die normaal gesproken als een kolkende rivier in mijn hoofd heen en weer stromen zijn geworden tot een rustig kabbelend beekje. Ik voel zelfs weer inspiratie om te schrijven.

Ik zit in de trein naar Florence. Landerijen schieten aan mijn oog voorbij. Hier en daar een ruïne. Ik zit in een heerlijke leren stoel en laat me meevoeren door het ritmische geluid van de trein en het ruizen van de wind. Rust in mijn hoofd en ik voel me ontspannen. Ik doe niets. Helemaal niets. Ik voel me een kunstenaar, een kunstenaar van het grote Niets.

Homoseks

Vlak voor mijn vertrek naar Italië luisterden Rashida en ik samen naar het nieuws. Daarin werd het opmerkelijke bericht vermeld, dat Apenpokken voornamelijk wordt overgebracht door mannen die homoseksuele betrekkingen hebben. Rashida keek een seconde op van haar telefoon. “Dus als je terugkomt van Italië met Apenpokken, dan weet ik wat je hebt uitgespookt,” Ze ging weer verder met haar telefoon en keurde me verder geen blik meer waardig.

Het was zo een typische, hinderlijke vrouwenopmerking. Een heleboel sarcasme, maar met genoeg venijn in de staart zodat je als man niet weet of het grappig bedoeld was of doodserieus. Er bestaat geen goede of neutrale manier hoe je hier als man op kan reageren. Lachen is dodelijk en zwijgen verdacht. Ik stootte daarom maar een of andere keelklank uit en mompelde iets ondefinieerbaar dat zelfs voor mij onverstaanbaar was.

Ik ben tussen mijn benen volledig monogaam en trouw. Echter als ik zou beweren dat er in mijn hoofd nooit een onwelvoeglijke gedachte of seksuele fantasie oppopt zou ik liegen. Ik kan me alleen niet heugen dat zich daar ooit een homoseksuele variant tussen bevond.

Ik ben nu onderweg naar Florence en loop op een van de grootste hubs van Europa, Roma Termini, naar mijn trein. Ik loop tussen duizenden roggelende, hoestende en transpirerende forenzen en toeristen waarvan de meeste zonder mondkapje rondlopen.

Terwijl ik op het perron op mijn trein sta te wachten begint mijn lichaam spontaan te jeuken.

Oh God, laat het Covid zijn en geen Apenpokken.