“Is Italië racistisch?” Deze vraag werd enkele maanden gesteld op een blog over mensen die voor lange tijd woonachtig zijn in Italië. De reacties onder de vraag spraken boekdelen. Tientallen personen gaven aan met name in Rome te zijn geconfronteerd met een of andere vorm van racisme of discriminatie. Geen enkele plek op deze aarde waar zich mensen bevinden is vrij van racisme. Dus een wereldstad als Rome zal daar zeker ook niet van gevrijwaard zijn. Vroeger was ik jaarlijks in Rome. En nu na bijna 3 Covid jaren, ben ik weer voor twee weken in deze prachtige stad. Ben ik hier ooit geconfronteerd met racisme? Ik weet het niet. Zolang er geen mannen met witte puntmutsen en met brandende kruizen allerlei verwensingen naar mijn hoofd slingeren heb ik eerlijk gezegd niet snel door of ik word gediscrimineerd of racistisch word bejegend.
Een goede vriend van me uit Suriname reist momenteel door Europa en toen hij vernam dat ik in Rome verbleef, wipte hij een paar dagen over. Zoals altijd hadden we de grootste lol, terwijl we als twee echte toeristen in onze korte broeken en op sandalen door Rome en Florence banjerden. Iemand op social media maakte de grap dat we op twee zusjes leken en inderdaad genoeg mensen hier zullen gedacht hebben dat we een van de vele homostelletjes waren die hier rondwandelen. Dat levert lachende gezichten op, maar ook verontwaardigde blikken vol afkeuring. Toen we op een terrasje in Florence plaatsnamen, nam de ober ons van top tot teen op en weigerde naar ons toe te komen. Zonder ook maar een moment van ons plezier te verliezen veegden we het stof van onze sandalen en gingen vrolijk naar het volgende terrasje waar we prompt en met een lach werden geholpen.
Vanmiddag na een lange wandeling nam ik plaats op een terras in Rome en ook daar keek de ober dwars door me heen. Zelfs toen ik mijn hand opstak negeerde hij me volkomen. Ik klapte het menu ostentatief dicht, pakte mijn boeltje en vertrok vrolijk naar een ander terras waar ik enthousiast en gastvrij werd ontvangen. Vallen deze gebeurtenissen onder de noemer discriminatie en racisme?
Pas sinds 1861 is er sprake van de unificatie van Italië en is het echt een land. Voor die tijd bestond het uit verschillende koninkrijkjes en staatjes met elk hun eigen cultuur en gewoonten, die elkaar regelmatig naar de strot vlogen. Met name de mensen in en rond Rome stonden erom bekend stug, arrogant en hooghartig te zijn. Of zoals ze door de rest van Italië worden genoemd: figli di puttana. Klootzakken. Ik geef de voormelde obers dus het voordeel van de twijfel en bestempel ze niet gelijk als racisten of chauvinisten, maar gewoon als figli di puttana.
Toch denk ik dat ik te maken heb gehad met racisme. Aan het eind van de dag was ik op een markt. Ik hou van antiek en stopte bij een kraampje waar ik iets interessants zag. Terwijl ik daar stond begon de kraamhouder, een klein oud mannetje van begin 80, iets tegen me te ratelen in het Italiaans. Ik pakte het item op dat ik wilde kopen en hij griste het ruw uit mijn hand en gebaarde dat ik moest doorlopen. Mijn eerste reactie was om hem een vuistslag te verkopen. Maar ondanks mijn liefde voor Italië keek ik er niet naar uit mijn vakantie enkele maanden te verlengen in een Italiaanse cel omdat ik een kleine, bejaarde opa in een coma heb geslagen. Dus…..ik veegde het stof van mijn sandalen en vervolgde mijn tocht. Weliswaar een beetje minder vrolijk.
Gelukkig gaat het ook vaak genoeg anders. Toen mijn vriend en ik de dag ervoor een gelegenheid binnenstapten om te lunchen kwam een ober als een ware fee om ons heen fladderen om ons te begroeten. Op onze vraag naar de grootte van een kop koffie kregen we een antwoord, welke ik hier niet zal herhalen, maar waarna de hilariteit nog meer toenam. Hij knuffelde ons, maakte grappen, gierde en brulde van het lachen met ons en binnen 5 minuten kenden wij zijn hele liefdesleven. “Familia! Familia!” De rest van het bedienend personeel lachte vrolijk mee. Onze Italiaanse fee werd even van zijn à propos gebracht toen ik een voice call had met Rashida en hij er achter kwam dat ik een getrouwde huisvader ben met 3 kinderen. Mijn vriend bleek mijn vriend, maar niet mijn vriend. (Lees de laatste zin maar even opnieuw.) Binnen een seconde had hij zich hersteld en riep hij enthousiast zwaaiend naar Rashida dat wij hem konden adopteren als extra dochter. Probleem opgelost.
Zo zie je maar weer. Terwijl er op deze wereld inderdaad helaas een heleboel figli di puttana en racisten rondlopen, zijn er gelukkig ook genoeg feeën die vrolijkheid en plezier kunnen brengen en die het leven veraangenamen.
https://www.wantedinrome.com/news/is-italy-racist.html