Twee weekjes Italië, het zit er weer op. Een combinatie van vakantie en werk, aangezien ik de kunst van het niets doen zonder schuldgevoel nog niet volledig onder de knie heb. Gisteren was ik voor werk naar Turijn. 5 uren in de trein heen, werken en besprekingen en vervolgens weer 5 uren in de trein terug naar Rome. Het voordeel van alleen reizen en langdurig onderweg zijn is dat je niet alleen een reis maakt op de wereld, maar ook in je hoofd. Dat kan verhelderend zijn maar soms ook confronterend. Ik ben een overdenker. Dat is een groot voordeel als ondernemer. Je leert plannen, vooruitdenken en je hebt altijd een plan b of een plan c gereed. Het kan me ook erg onrustig maken. Wat als hangt altijd als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd en het vreet energie wanneer er tientallen doemscenario’s door mijn hoofd heen en weer schieten.
De eerste dagen van mijn trip kwam ik goed tot rust. Ik heb de eerste week bijna 150 kilometer rondgelopen. Telefoon uit. Lopen, kijken, observeren en genieten. Er kwam rust in mijn hoofd en ik schreef het een na het andere blog. De tweede helft van mijn reis kwam ik erachter dat hoe ver je ook reist, je stress, je problemen en je zorgen je steeds weer weten te vinden. Wanneer ik aan het eind van de dag binnen het bereik van wifi kwam, in mijn hotel of op mijn favoriete plek waar ik vaak kwam om te schrijven en te eten, dan sloegen de piepjes van honderden mailtjes en appjes mij als de steen des werkelijkheid weer terug naar de realiteit.
“Jij bent de baas, jij moet een oplossing bedenken!” “Jij bent vader! Jij moet het voorbeeld zijn en geduld betrachten!” “Jij bent man! Jij moet leiden!” “Jij hebt een positie dus je hebt een maatschappelijke verantwoordelijkheid!” “Jij bent een voorbeeldfiguur, let goed op je handel en wandel!”
Diepe zucht. Al jaren hoor ik deze woorden.
Ik zit in de Scholars Lounge Irish Pub. Juist ja, mijn eerder genoemde favoriete plek. Een donkere, Ierse pub met een paar echte Ieren in de bediening. Goed eten. Bier, veel bier. Whisky. Whisky. En whisky. En Ierse muziek. Neem maar van me aan dat deze combinatie je gegarandeerd melancholisch maakt.
Ik ben nu 50. Ver over de helft van mijn leven. Ik heb bedrijven opgezet en hard gewerkt om mijn gezin een veilig nest te geven en te zorgen dat het ze aan niets noodzakelijks ontbreekt. Mijn kinderen mogen hun levenspad zelf invullen. Geen druk van mij. Slechts raad en advies. Hoop. Helaas stemmen de keuzes en beslissingen die ze maken (of niet maken) me vaak verdrietig. Maar ze zijn nog jong krijg ik vaak te horen. Geduld. Het komt goed.
Ik moet denken aan Anthony Bourdain. Deze man had in mijn ogen het mooiste leven dat je maar kan wensen. Ik zou mijn linker testikel, wat zeg ik, mijn linker en rechter testikel geven om in zijn schoenen te kunnen staan. Een goed betaalde globetrotter. Zeer begenadigd schrijver. Befaamd kok. Alle deuren van de meest interessante personen gingen voor hem open. Geliefd bij een ieder. En deze man pleegt zelfmoord? Ik was flabbergasted!
Als deze man al besluit om uit het leven te stappen, wat moeten de meeste van ons wiens leven een sleur is en die dagelijks gebukt gaan onder de zorgen des levens en de vaak verpletterende leegte van het bestaan dan doen? Dan zouden wij zeker hand-in-hand, collectief van de brug moeten springen.
Men zei dat hij depressief was. Of teruggevallen in zijn drugsgebruik. Mijn persoonlijke mening is dat het te maken had met liefde. Zijn “vriendin” werd kort voor zijn dood in de media gespot met een andere man. Na zijn dood gaf zijn “vriendin” te kennen dat zij en Anthony een “volwassen, open relatie” hadden en dat zijn zelfmoord daar niet mee te maken had. Een “open relatie” bestaat niet. Wanneer je partner dit voorstelt, bedoelt hij of zij: “ik heb geen zin meer in een relatie met je. Alleen al de gedachte dat ik seks met je moet hebben laat me kokhalzen. Maar ik heb je huis of je geld nodig of ik ben afhankelijk van je maatschappelijke positie en wil niet terugvallen in obscuriteit en armoede. Dus ik wil alleen de lusten maar niet de lasten van een relatie met je. Ik wil graag seks met andere mensen maar je moet daar niet moeilijk over doen.” Je grootste kolder. Als je partner dit voorstelt, hou de eer aan jezelf en dump hem of haar met de grootste spoed.
Wanneer je van iemand houdt en je denkt dat het wederzijds is, om vervolgens te worden bedrogen of er achter te komen dat de liefde van je leven een leugenachtige en overspelige parasiet is, dan kan dit voor iemand een reden zijn om uit het leven te stappen. Onbeantwoorde liefde is vreselijk. Bedrogen vertrouwen en valse liefde is hel. En vanwege zijn bekendheid werd het bedrog uitgebreid in de media uitgemeten. Tegen die pijn, verdriet en vernedering daar kan geen goed gebakken karbonaadje, sushi of lunch met Obama tegenop.
Dat is denk ik het verschil waarom velen van ons wel doorgaan. Liefde. Echte liefde. Ondanks de pijn en verdriet die mijn kinderen mij soms geven voel ik me toch gelukkig als ik ze zie. De herinneringen aan toen ik ze als baby vasthield. Toen ze als kleuter altijd een grote smile op hun gezicht hadden als ze me zagen en in mijn armen renden. Of wanneer Rashida vredig naast me slaapt. We samen in een hangmat liggen terwijl het regent. Het lekker kroelen op de bank terwijl we een film kijken. Of een simpele lach wanneer ze naar me kijkt. Dat laat je als mens doorgaan en weerhoudt je ervan om van de brug af te springen. Dat en geduld. Veel geduld. En natuurlijk zo nu en dan een bezoekje aan een Ierse pub.
www.scholarsloungerome.com
