Volgens het democratische principe is iedere stem even veel waard. One man, one vote. Het gelijkheidsprincipe is echter een absurd romantisch en doorgeschoten begrip dat zijn oorsprong vindt in het humanisme. Ik voel me absoluut niet gelijk aan lieden die onlangs op Albina een pogrom ontketenden tegen Chinezen en Brazilianen.
Net zomin zie ik mijn gelijke in personen die er een hedonistische levensstijl op nahouden en wiens enige levensdoel bestaat uit het bevredigen van primaire behoeften. Democratie is de terreur van de meerderheid. En deze meerderheid is nauwelijks in staat zijn eigen broek op te houden of een noemenswaardige invulling te geven aan zijn bestaan. Waarom dan aan de meerderheid het stemrecht geven om de ontwikkeling van het land en de natie te bepalen?
Onlangs is een kennis van mij in het huwelijk getreden. Weinigen waren enthousiast over haar nieuwe echtgenoot en ik vroeg haar waarom haar keuze op de man in kwestie was gevallen. Het antwoord ging niet dieper dan de aantrekkelijke en stoere verpakking van de jongeman.
Datzelfde principe hanteren velen bij het invullen van het hokje tijdens de verkiezingen. Het gros van de stemmers stemt met de onderbuik. Op een vaak tenenkrommende wijze spelen politici daaropin. Verkiezingsprogramma’s worden niet geschreven. Waarom zou men ook? Het literair niveau van het electoraat beperkt zich over het algemeen tot sms’jes of het sportkatern van de krant. Het gaat om de verpakking en niet om de inhoud.
Personen die over het algemeen het toonbeeld zijn van eruditie, beschaafdheid en ingetogenheid, maken op verschillende podia plotseling een intellectuele knieval en uiten zich in de taal van de straat op denigrerende wijze over hun politieke tegenstanders. Banale en suggestieve opmerkingen worden gemaakt, afgewisseld met lege oneliners en andere loze verkiezingsbeloften. Het publiek verkeert in extase, wappert met de partijvlag en het kruisje voor de naam van de stoere en komische man is weer verzekerd.
Het geheugen van het electoraat is over het algemeen zeer beperkt, met als gevolg dat het land als op de golven van de zee heen en weer wordt geslingerd zonder noemenswaardige ontwikkeling. Als ik morgen besluit schaafijs te gaan verkopen op het Onafhankelijkheidsplein, heb ik een stapel documenten nodig vol goedkeuringen, stempels, handtekeningen en uiteraard de door de overheid zo geliefde plakzegels.
Maar om te gaan stemmen, waarbij, zo veronderstellen we, toch het lot van het land in het geding is, zijn er behalve mijn leeftijd geen kwalificaties vereist. Vreemd. U voelt hem al aankomen. Er zou een drempel moeten zijn om het kieshokje te mogen betreden. Minimaal een afgeronde middelbare schoolopleiding? Of moeten we politieke partijen verplichten een verkiezingsprogramma te schrijven en middels een test te controleren of de kiezer op de hoogte is van de daarin vermelde punten? Vul maar in. In elk geval moet het afgelopen zijn met de “wie-lijkt-op-mij, die stemt-op-mij”-norm.