Van jongs af aan ben ik al gefascineerd door de zelfkant van de maatschappij. Verhalen van prostituees, moordenaars, drugsdealers en andere minder sociaal wenselijke figuren verschaffen mij altijd een interessante blik in de duistere spelonken van de menselijke geest en in datgene wat ons handelen bepaalt. Een vriend van mij is werkzaam als psycholoog in de delinquentenzorg en de zaken waar hij vaak mee wordt geconfronteerd onderstrepen mijn mening dat mensen niet eenvoudig zijn te verdelen in goed en slecht. Ik ken prostituees en ex-veroordeelde moordenaars aan wie ik bij wijze van spreken blindelings mijn dochter zou toevertrouwen en die haar met hun eigen leven zouden beschermen. Daarnaast ken ik genoeg zogenaamde keurige en beschaafde mensen bij wie ik niet eens mijn goudvis zou durven achter te laten.
Ik heb gemerkt dat er in deze schimmige en donkere wereld, behalve een heleboel leed en verdriet, ook veel ontroerende verhalen en mooie momenten zijn. Ik kan bijzonder veel respect hebben voor mensen die ondanks de erbarmelijke omstandigheden waarin ze verkeren hun waardigheid, zelfrespect en menselijkheid bewaren en ik ben er trots op enkele van deze personen die door de maatschappij zijn uitgekotst tot mijn vriendenkring te mogen rekenen.
Een paar dagen geleden was de geboortedag van de vorig jaar overleden Juanita Altenberg. In leven was zij de motor achter stichting Maxi Linder, een organisatie die zich in Suriname inzet voor commerciële sekswerkers, misbruikte kinderen en HIV/AIDS bestrijding en voorlichting. Juanita was voor mij het prototype van de ideale vrouw. Een prachtige, intelligente en gracieuze vrouw met een innerlijke kracht en drive die de Afobaka krachtcentrale doet verbleken tot een kabbelend beekje.
Wanneer er bij haar een melding binnenkwam van een misbruikt kind, werd ik soms gebeld om de dames te begeleiden om het kind op te halen. Ik heb situaties meegemaakt waarbij ooms, neefjes en de halve buurt maandenlang hun seksele driften en perversies hadden uitgeleefd op een klein kind. Op dat soort momenten vervloekte ik de gehele mensheid en was mijn vurigste wens dat een schoonmaakster in het Pentagon tijdens het werk per ongeluk met een doekje een knopje indrukte en de mensheid in een nucleaire-vuurzee werd uitgeroeid. Juanita had echter altijd een serene rust over zich en zorgde er met een bijna bovenmenselijke kracht voor dat al het noodzakelijke werd gedaan. In deze wereld vol ellende, verdriet en dood, bleef Juanita doorgaan en was ze een baken en een voorbeeld voor velen.
Als een moeder Theresa tussen de melaatsen, ontfermde zij zich over de gebrokenen van ziel. Jongeren die door hun familie letterlijk op straat werden gesmeten omdat ze besmet waren met het Aidsvirus, konden bij haar terecht voor onderdak en vonden tijdens hun doodsstrijd en de laatste momenten van hun leven Juanita aan hun zijde. Prostituees die gedurende de nacht door agenten werden opgepikt en door bepaalde agenten op het bureau werden misbruikt en vernederd konden op haar rekenen om ze uit hun benarde situatie te bevrijden. Ieder mens die eerlijk en oprecht was kon op een goede behandeling van haar rekenen. Of het nou de minister van Volksgezondheid betrof of een travestiete prostituee, iedereen was voor haar gelijk en werd op een waardige wijze en respectvol behandeld.
Helaas werd ze ook door velen met de nek aangekeken. Velen bezagen haar vanwege haar werk als een hoerenmadam. En haar kracht en sterk karakter werd door velen abusievelijk vertaald in arrogant en hooghartig. Weer anderen vreesden haar. Vanwege haar contacten met sekswerkers, wist ze precies wat er in de Surinaamse maatschappij leefde. Ogenschijnlijk voorbeeldige dames en heren en andere boven-ons-gestelden die overdag met hun mond de moraliteit predikten en kritiek hadden op alles en iedereen, gebruikten ‘s nachts met schandknaapjes en prostituees dezelfde mond voor andere doeleinden. En dan kon de blik van Juanita het geweten doen knagen.
Het is betreurenswaardig dat Juanita in de regio meer werd gewaardeerd dan in ons eigen land. De Caribbean Vulnerable Communities Coalition heeft zelfs een prestigieuze award naar haar vernoemd. Overal in de regio is men bekend met haar werk en inzet en heeft haar dood veel emoties losgemaakt. In deze turbulente tijd van politiek en machtsstrijd gebruik ik mijn bescheiden platform om deze sterke en trotse Surinaamse vrouw weer even in de herinnering op te roepen. Juanita heeft zich jarenlang ingezet. Niet alleen voor de verschoppelingen in de maatschappij, maar ook door voorlichting te geven aan jongeren, bedrijven en maatschappelijke instellingen. Dit heeft ze vaak moeten doen met gebrek aan financiële middelen en enkel een rotsvast geloof en vertrouwen in God en uit liefde voor haar medemens.
Zullen we toelaten dat deze prachtige dochter van Suriname in de vergetelheid raakt en slechts in het buitenland wordt geroemd en gewaardeerd? Wellicht dat onze nieuwgekozen president die momenteel nog in een overwinningsroes verkeerd kan overwegen ergens een mooie, rustige laan of een medische instelling naar deze bewonderenswaardige vrouw te vernoemen.